معرفی ساز تنبک
تمبک (تنبک، دمبک، دندونک و ضَرب) یکی از سازهای کوبه ای ایرانی محسوب میشود. از نظر سازشناسی، این ساز پوستی جزء طبل های جامی شکل محسوب می شود و یکی از جامع ترین سازهای کوبه ای پوستی موجود در جهان می باشد. ساز کوبه ای، نخستین سازیست که بشر به آن دست پیدا کرده است.
تنبک یکی از اصلی ترین اجزای موسیقی سنتی ایرانی است .تنبک در کنار دیگر ساز های کوبه ای ایرانی به دو صورت تکنوازی و همنوازی نواخته میشود که امروزه تمرکز استادان این ساز بیشتر بر روی تکنوازی و تکنیک نوازی تنبک معطوف شده است. آموزش تنبک در موسیقی ایرانی پایه و اساس ریتم شناسی است و نقش بسیار مهمی در آن دارد.در واقع تنبک نقش اصلی را در ریتم و ضرب قطعات موسیقی سنتی ایفا میکند . تقریبا تمام نوازنده های ساز های ایرانی نیاز به دوره ی ریتم شناسی و ضرب توسط ساز تنبک را دارند که به درک آنها از ریتم کمک کند و باعث سریع تر شدن فرایند آموزش موسیقی شود. این ساز به دو صورت تنبک و دمبک تلفظ میشود که شکل امروزی تر آن تنبک است.این کلمه متشکل از دو بخش تن (تم) و بک است که این دو از حرکات اصلی نوازندگی این ساز میباشد.
اجزای تنبک
تنه ی اصلی تنبک از سه جنس چوب،سفال و فلز تهیه میشود که مرسوم ترین آن تنبک چوبی است.همچنین برای تهیه ی پوست تنبک، از پوست گوساله،شتر و بز استفاده میشود.پوست شتر از میان این سه بم ترین صدا را دارد و پوست بز زیر ترین صدا را داراست.پیشنهاد اکثریت اساتید تنبک به تهیه تنبک با پوست گوساله میباشد که بهترین صدا را از این میان دارا میباشد.
ساز تنبک همانند تصویر که مشاهده میکنید از پنج بخش پوست ، دهانه بزرگ ، تنه ی اصلی ، نفیر و دهانه کوچک تشکیل شده است.که در تمامی تنبک ها یکسان است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.